لفور سلاملفور دوست داشتنی و زیبا

شعر ملی مازندرانی از استاد کیوس گوران سوادکوهی

بیستا بیستا گمبه شرح شه ناخشی
دل این‌‌گمبه شه جیف بی‌‌دل خشی

نا که دس مه رسنه تا به بریم
نا حرم دارمه اسا، نا که حریم

نا که من قابل هر مجلس‌‌مه
نا حریف شه تک گلس‌مه

من که این‌جه درمه بومبه سنگ‌روش
من که دارمه هول درزن و دروش

زنه کپل من و مه مشق و مداد
اتا کس نشتونه مه سینه‌ی داد

خاننه تجلیل‌ هاکنن مه برمه ره؟!
خانه مه چش بکشن شه سرمه ره؟!

خانّه ملهم بهلن مه دل زخم
خانه سازه بزنن سوآل اخم

نا برار، نا مه خاخر، نا مه وچه
جای تجلیل آش بپج اتا کچه

هاده این آدم اهل افترا
تا هترکه بیاره سر شه را

مگه ناتی که شونی راه علی؟
مگه حق ره ندی ته ونه پلی؟

پس چه کننی دم به دم مه ره تری؟!
چنده تاشننی مه وسسه فرفری؟!

چنده تهمت، چنده کتره، چنده فاش
چه مه ره گننی همش بیستا بواش؟!

من اسیر بفره‌ی بهارمه
دل دوس سفره‌ی نفارمه

نا پسرجان، نا دتر، نا مه خاخر
سر من لب هاکنم نونه هنر

تا که تک میم بزوئه هسسه بدود
اتا زمبیل برمه هم ندارنه سود

من نخامبه مه ره تقدیر هاکنین
یاد این میرز عموی پیر هاکنین

راه دوسسه تا مه کندای پلی
نلنه من بریم بئم کرات تلی

ته اگه راسّ گنی تلی ره بی
دسّ جا این پتی گلی ره بی

تا که در به مه صدا بلبل وار
تا بتاجنده بوره پشت حصار


عشق و ایمون شما زنده بوئه
این وطن تربت پاینده بوئه